Πριν από 13 χρόνια, άνοιξη σαν και τώρα, συνόδευσα τον οκτάχρονο γιό μου σε ένα εργαστήρι μαγειρικής του Παιδικού Μουσείου στην Πλάκα, όπου τα παιδιά έφτιαξαν κουλουράκια της Λαμπρής. Οι γονείς που συνοδεύαμε τα παιδιά καθίσαμε σε ένα πάγκο έξω από το εργαστήρι και κρυφοκοιτάζαμε από την ανοιχτή πόρτα τους μικρούς ζαχαροπλάστες με τις ποδίτσες και τους σκούφους τους, να παίζουν με τα υλικά και τις ποσότητες. Τελευταία ήρθε μια όμορφη, νεαρή γυναίκα με ένα κοριτσάκι στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Την πρόσεξα για το φινετσάτο της ντύσιμο, αλλά και γιατί σε όλη τη διάρκεια του εργαστηρίου στεκόταν ακριβώς στην πόρτα και τραβούσε φωτογραφίες με το κινητό. Το κοριτσάκι επίσης χτενισμένο και ντυμένο πολύ φροντισμένα με ένα μπλε σκούρο φόρεμα, ήταν το μόνο που δε θέλησε να ζυμώσει για να μη λερωθεί, αλλά αυτό δε μου έκανε εντύπωση, γιατί πολλά παιδιά δε νοιώθουν ευχάριστα λαδώνοντας τα χέρια τους με ζυμάρι ή και πλαστελίνη ακόμα.
Επειδή η ομάδα μας ήταν η τελευταία και το μουσείο έκλεινε, οι υπεύθυνοι όταν το εργαστήρι έφτανε στο τέλος, είχαν ψήσει μερικά κουλουράκια, κέρασαν τα παιδιά και μας μοίρασαν το υπόλοιπο ζυμάρι συσκευασμένο σε σακουλάκια για να το φουρνίσουμε σπίτι. Με έκπληξη άκουσα τη μαμά να λέει στο κοριτσάκι: “φάε το κουλουράκι, αλλά το ζυμάρι σου θα το αφήσουμε να το πάρει κάποιο άλλο παιδάκι. Θα μας λαδώσει την τσάντα!”. Το κοριτσάκι αντέδρασε, αλλά η μαμά επέμεινε σθεναρά και έφυγαν με το κοριτσάκι βουρκωμένο, έτοιμο να βάλει τα κλάματα...
Χωρίς την παραμικρή διάθεση να κρίνω ή να ερμηνεύσω τη συμπεριφορά της μαμάς, σας αφηγούμαι αυτή την ιστορία γιατί αποτυπώνει με τον πιο εύστοχο τρόπο, πόσο εύκολο είναι να αφήσουμε τη χαρά να ξεφύγει μέσα από τις χούφτες μας. Συχνά μια οικογένεια, ακόμα κι αν έχει τις καλύτερες προθέσεις απέναντι στο παιδί της, είναι εύκολο να του δώσει ένα διπλό μήνυμα: πάμε να παίξουμε, να χαρούμε, αλλά το πιο σημαντικό είναι τελικά να μη λερωθούμε.
Είναι εύκολο για έναν ενήλικα να παγιδευτεί και να στρέψει το βλέμμα ενός παιδιού στον περιορισμό και τη θλίψη, αντί να το ενθαρρύνει να κοιτάξει τον ανοιχτό ορίζοντα και να μάθει να απολαμβάνει τη ζωή.
Γεωργία Καρυστιανού
Ψυχοθεραπεύτρια
Comentários