Μια από τι αγαπημένες μας ασχολίες, ανάσες μέσα στην καραντίνα, είναι οι αμαξάδες γύρω-γύρω, κι όταν λέω γύρω-γύρω εννοώ στη γειτονιά.
Με ένα καφεδάκι οι μεγάλοι, με ένα τοστάκι ή λίγο φρούτο ή καμιά λιχουδιά οι μικροί. Τις μέρες που ο καιρός είναι βροχερός ή λίγο πιο κρύος και δεν επιτρέπει μικρούς περιπάτους, βάζουμε μουσικούλα και κάνουμε αμαξάδα.
Τα παιδιά πάντα σε αυτές τις αμαξάδες ζητούν να περάσουμε έξω από τα σχολεία τους. “Να δούμε το σχολείο μας μαμά!”
Στην αρχή δεν το σπουδαιολόγησα, σκεφτόμουν πως ίσως δεν ήξεραν τι άλλο να προτείνουν και από συνήθεια ζητούσαν τα οικεία μέρη. Με τον καιρό, παρατηρώντας καλύτερα, κατάλαβα ότι το θέλουν σταθερά και με μεγάλο ενθουσιασμό. Είναι η ανανέωση του ραντεβού τους με την κανονικότητα!
Μόλις πλησιάζουμε στα σχολεία πανηγυρίζουν, χειροκροτούν, μου ζητούν να κορνάρω, φωνάζουν “γεια σου κυρία!” στις δασκάλες, προσφωνούν αγαπημένους συμμαθητές “Φοίβο, κουρεύτηκα!”, “Τζώρτζη, έχω γενέθλια αύριο!”, “Μαρία, θα σε καλέσω σπίτι μου μόλις φύγει ο κορονοϊός!”
Κι ύστερα πρόσεξα πως ακόμα και τις μέρες που είναι κλεισμένα στο σπίτι χωρίς περιπάτους και αμαξάδες παίζουν σταθερά το παιχνίδι “πάμε διακοπές στο νησί!”. Για θάλασσα στρώνουν μια τιρκουάζ κουβέρτα και για βαλίτσες μεταμορφώνουν τις σχολικές τους τσάντες, φοράνε γυαλιά ηλίου και καπέλα, ξαπλώνουν και λιάζονται χειμώνα καιρό μέσα στο σπίτι.
Έτσι απλά τα παιδιά με περίσσια ευκολία, στήνουν μικρές γιορτές και τελετουργίες που τα κρατούν σε επαφή με τον υγιή εαυτό τους. Στήνουν πραγματικές και φανταστικές γέφυρες με τη φυσιολογικότητα, απωθώντας την παθολογία.
Γνέφουν με αισιοδοξία στη ζωή και το αύριο. Δημιουργούν από το τίποτα σκηνικά ευχαρίστησης. Μήπως κάτι ξέρουν καλύτερα; Μήπως έχουν βρει το αντίδοτο στο φόβο και τη θλίψη που μας κυκλώνει; Κρατήστε τη λέξη ευχαρίστηση, θα επανέλθω!
Όση ώρα σας γράφω τα παιδιά ετοιμάζουν με τις καρέκλες του σαλονιού το τρένο που θα τους πάει στο λιμάνι για να πάρουν το πλοίο για το νησί...
Τρέχω να το προλάβω!!!
Καλή αντάμωση
Γ.Κ.
Comments